اولین کامپیوترهایی که ساخته شدند، در حقیقت ساختارهای کاتدی حجیمی بودند که از سه جزء اصلی تشکیل می‌شدند: مانیتور، کیس و اتصالات.
همزمان که اندازه کامپیوترها کاهش پیدا کرد، شرکتهای سازنده نیز شروع به فرایند یکپارچه‌سازی کیس و مانیتور کردند تا در نهایت به All-in-one رسیدند.
بنابراین اولین All-in-oneها همچنان بزرگ بودند و عموما قیمت مناسب‌تری نسبت به معمولی‌ها داشتند.
به تدریج سازندگان PC پیشرفت کردند و طراحی‌های خاصی را برای کامپیوترهای بدون کیس ارائه دادند.
با ظهور مانیتورهای LCD اندازه All-in-oneها نیز کاهش یافت و اجزای یک کامپیوتر بدون کیس به راحتی در پشت پنل LCD یا در پایه نمایشگر جاسازی شد و فرم رایج فعلی را پیدا کرد.
کامپیوترهای All-in-one در حقیقت سبکی جدید در کامپیوترهای PC محسوب می‌شوند.
آنها هم، همان ویژگی‌ها و عملکرد را دارند با این تفاوت که تعداد اجزاء آنها کاملا متفاوت است.
در حقیقت All-in-one ها سیستمی یکپارچه هستند که برخلاف PC ها کیس و مانیتورشان از هم جدا نیست و دقیقا به همین دلیل است که کامپیوترهای بدون‌کیس به کابل‌های کمتری نیاز دارند.
مثلا دیگر نیازی نیست که مانیتور با سیم به کیس متصل شود.
دقت کنید که همین موضوع چقدر توانسته است میزان آشفتگی را در پشت، زیر و روی میز کار شما را کم کند.
همچنین به دلیل کاهش سایز و کاهش گرمای تولیدی، مصرف انرژی نیز بسیار پایین‌تر خواهد بود.
البته خریداران لازم است به محدودیت‌هایی که ارتقاء این سیستم‌ها در مقایسه با PC ها دارند دقت نمایند.
بزرگ‌ترین دلیل برای ترجیح کامپیوترهای بدون‌کیس، اصل ذخیره‌سازی فضاست.
هرچند مشخصا نوت‌بوک‌ها در این زمینه جلوترند، اما نکته قابل‌توجهی که آنها را از نوت‌بوک‌ها متمایز می‌کند، سایز بزرگ‌تر نمایشگر All-in-one است که بین 17 تا 20 اینچ متغیر می‌باشد.
ضمن اینکه در مقایسه با لپ‌تاپ‌ها قیمت بسیار مناسب‌تری دارند چراکه کامپیوترهای بدون کیس قرار نیست جهت جابجایی مداوم به کار بروند.
لذا از آنجاکه مهندسی اجزاء آنها بر صرفه‌جویی در فضا و انرژی استوار است، قیمت ساخت‌شان در مقایسه با نوت‌بوک‌ها کمتر می‌باشد.
نتیجه اینکه کامپیوترهای بدون‌کیس برای کسانی که با محدودیت فضا روبرو هستند و نیاز هم ندارند که مدام سیستم‌شان را جابجا کنند و ارتقاء ببخشند، بهترین جواب است؛ برای همین به کمک آنها می‌توانید با محدودیت فضا بجنگید و پیروز شوید.
